Φοιτητές στα πρώιμα χρόνια της Μεταπολίτευσης, ανάμεσα σε συνελεύσεις και ιδεολογικές ζυμώσεις, τον μελετούσαν, ανέλυαν τους στίχους του, φιλοτεχνούσαν ακόμη και μινιατούρες του. Ηταν ο «δικός τους» Διονύσης Σαββόπουλος: ιδιοσυγκρασιακός μεν, βαθιά πολιτικός δε· αταξινόμητος, με αναρχικό αέρα, απόκοσμος για τους καθωσπρέπει, υπερβατικός εκφραστής μιας «άλλης» Αριστεράς – ενδεχομένως ήδη πέρα (ή πάνω) από την ίδια την Αριστερά.