Ο χορογράφος Παναγιώτης Τοφή παρουσιάζει τη νέα του δουλειά «Tormentful Invisibility» (σε συνεργασία με τους ερμηνευτές Δανάη Βασιλακάκου, Δαμιανός Άγγελος Ευσταθίου, Παναγιώτης Τασούλης), στο πλαίσιο της 25ης Πλατφόρμας Χορογραφίας Κύπρου, που ξεκινάει την Παρασκευή 14 Νοεμβρίου στο Θέατρο Ριάλτο. Ο Παναγιώτης Τοφή, που παρουσιάζει το έργο του το Σάββατο 15 Νοεμβρίου, λέει πως στη σκηνή θέλησε να εκθέσει την ανθρώπινη συνενοχή σε μια επερχόμενη, τεραστίων διαστάσεων, καταστροφή στης οποίας τον ερχομό δεν προκύπτει καμία ουσιαστική αντίδραση. Αντιθέτως θα έλεγα πως τα στάδια με τα οποία επηρεάζει και εξελικτικά βασανίζει τα σώματα γίνονται ένας αποδεκτός και σχεδόν φυσιολογικός τρόπος ύπαρξης. Αναφέρει πως έχει επιλέξει την underground techno αισθητική για να τονίσει την αντίφαση την οποία παρατηρεί ανάμεσα σε τρέχουσες πραγματικότητες τις οποίες και βιώνει, «Δεν είναι μυστικό πως το συγκεκριμένο έργο πραγματεύεται έμμεσα τη γενοκτονία των Παλαιστινίων και την ανάλογη παθητικότητα των κρατών. Παράλληλα με τις εικόνες πτωμάτων και κατακερματισμένων ανηλίκων, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προβάλλουν trends, και πάρτι ηλεκτρονικής μουσικής τα οποία έρχονται σε απόλυτη αντίθεση με τον παγκόσμιο θρήνο στον οποίο υποτίθεται ότι συμμετέχουμε».

 
–«Tormentful Invisibility» ονομάζεις τη νέα σου δουλειά… τι σημαίνει για σένα η αόρατη δυσφορία;
–Η ιδέα της μη ορατής απειλής πηγάζει από τα πρώτα στάδια την έρευνάς μου, με την οποία ως δημιουργός έχω πια εμμονή. Η θεματική αυτή, όπως και οι μέθοδοι πρακτικής με τις οποίες δουλεύω τα τελευταία χρόνια, μου επιτρέπουν να επικεντρωθώ στο αποτέλεσμα που προκαλεί στο σώμα το οποίο δέχεται την επιρροή από μια ενέργεια και αναλόγως αντιδράει προς αυτή, παρά στο να ορίσω αυστηρά και συγκεκριμένα την ταυτότητά της. Εστιάζω δηλαδή συνειδητά στον απόηχο που δημιουργείται με φορέα το σώμα, το οποίο μέσω της κίνησης εκθέτει την ύπαρξη του αγνώστου. Πιστεύω πως με αυτό τον τρόπο επιτρέπω στον θεατή να μεταφράσει, να ορίσει και να ονομάσει αυτή την ενέργεια ενστικτωδώς, δίχως να το ορίζω με αυστηρή λογική εγώ, ως δημιουργός. Στο συγκεκριμένο χορογραφικό έργο αυτή η απειλή, η δυσφορία ή δυσκολία, προκύπτει μετά από πρόσκληση. Υπάρχει δηλαδή συνενοχή. Η οποία συνενοχή, μέσω της δραματουργίας και του κειμένου, το οποίο αποτελεί μέρος της μουσικής σύνθεσης, καταλήγει σε κάτι κολοσσιαίο. Μία καταστροφή τεραστίου μεγέθους στα όρια κλίμακας πλανήτη. Παράλληλα επιτρέπω στιγμές αμφισβήτησης κατά τις οποίες η καταστροφή αυτή ενδέχεται να είναι κάτι μικρό, το οποίο διογκώνεται λόγω χαζών υπερβολών.

–Μιλάς για μία σουρεαλιστική techno τραγωδία… τι θέλησες να δείξεις στη σκηνή;
–Στη σκηνή θέλησα να εκθέσω την ανθρώπινη συνενοχή σε μια επερχόμενη, τεραστίων διαστάσεων, καταστροφή στης οποίας τον ερχομό δεν προκύπτει καμία ουσιαστική αντίδραση. Αντιθέτως θα έλεγα πως τα στάδια με τα οποία επηρεάζει και εξελικτικά βασανίζει τα σώματα γίνονται ένας αποδεκτός και σχεδόν φυσιολογικός τρόπος ύπαρξης. Έχω επιλέξει την underground techno αισθητική για να τονίσω την αντίφαση την οποία παρατηρώ ανάμεσα σε τρέχουσες πραγματικότητες τις οποίες και βιώνω. Δεν είναι μυστικό πως το συγκεκριμένο έργο πραγματεύεται έμμεσα τη γενοκτονία των Παλαιστινίων και την ανάλογη παθητικότητα των κρατών. Παράλληλα με τις εικόνες πτωμάτων και κατακερματισμένων ανηλίκων, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προβάλλουν trends, και πάρτι ηλεκτρονικής μουσικής τα οποία έρχονται σε απόλυτη αντίθεση με τον παγκόσμιο θρήνο στον οποίο υποτίθεται ότι συμμετέχουμε. Αυτή, η σημερινή πραγματικότητα, όπου μια γενοκτονία προβάλλεται ταυτόχρονα με ναρκισσιστικές εικόνες στα όρια πορνό, δεν θα μπορούσε να είναι παρά σουρεαλιστική. Και όμως είναι ήδη εδώ. Αυτό με ενοχλεί και αυτό θέλησα με το δικό μου τρόπο δημιουργίας να ανεβάσω στη σκηνή.

–Ποια στοιχεία συνθέτουν την παράστασή σου;
–Το κυριότερο στοιχείο της παράστασης είναι με διαφορά, η κίνηση και ο τρόπος με τον οποίο ενσωματώνεται, εκτελείται και ερμηνεύεται. Πιστεύω πως ο κόσμος του θεάτρου και του σύγχρονου χορού για μένα έχουν πλέον συγχωνευθεί και ως δημιουργός δεν με αφορά τι όνομα δίνεται στην τέχνη που δημιουργώ. Εάν χορεύουμε, τότε γιατί χρειάζεται να μιλάμε; Και εάν μιλάμε, τότε γιατί κινούμαστε; Με αφορά πια αυτοί οι κόσμοι να συνυπάρχουν και να ανατροφοδοτούν το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και ως τέτοιος δημιουργός συνεχίζω. Λατρεύω τις λέξεις και πως αυτές επιτρέπουν διαφορετικές ερμηνείες σε συνδυασμό με την κίνηση και πως αυτό δίνει πιθανότητες μετάφρασης μιας αφαιρετικής πραγματικότητας.
Παράλληλα, για άλλη μια φορά σε δουλειά μου είναι εξίσου σημαντική η μουσική σύνθεση, η οποία έχει συγχωνευθεί με λόγο από κείμενα τα οποία έχω γράψει με σκοπό να αποτελέσουν μέρος της χοροθεατρικής διάστασης. Το μοτίβο αυτό πιστεύω προσφέρει δυνατότητες κατανόησης του υλικού και κατ’ επέκταση της κύριας θεματικής του έργου. Τα κοστούμια ολοκληρώνουν με τρομερή λεπτομέρεια τη σκοτεινή αισθητική του έργου ανεβάζοντάς την προς μια techno κουλτούρα η οποία αγγίζει τα όρια μιας S&M, Goth διάστασης.

Απειλείται η διαφορετικότητα, η επαφή, τα όνειρα!

–Ποιες είναι κατά τη γνώμη σου οι άμυνες που θα πρέπει να αναπτύξουμε ώστε να μην πέφτουν σώματα και μάλιστα σε οικείους χώρους;
–Κατά τη γνώμη μου δεν χρειάζονται άμυνες, αλλά ενσυναίσθηση και κατ’ επέκταση ουσιαστική αντίδραση. Από τους οικείους χώρους είναι καιρός να ξεβολευτούμε και να διεκδικήσουμε το δικαίωμα να υπάρχουμε, να είμαστε. Απειλείται η αυτονομία, η διαφωνία, η διαφορετικότητα, η επαφή, τα όνειρα! Υπάρχουν συχνά στιγμές μέσα στη μέρα που νιώθω ότι έχω δει πια τόσα πτώματα. Από προσωπικές απώλειες, από χρήστες σε στενά της Ομόνοιας, σε βίντεο, μέσα από εφαρμογές κοινωνικής δικτύωσης και αναρωτιέμαι. Θα αντιδράσω φυσιολογικά εάν έβλεπα ξαφνικά ακόμη ένα μπρος στα πόδια μου. Πού κατέληξαν όλες αυτές οι ψυχές που έφυγαν τα τελευταία χρόνια; Πόσες ακόμη θα φύγουν λόγω ανθρώπινης ηλιθιότητας τα επόμενα χρόνια; Θα κάνουμε κάτι για αυτό;

–Είμαστε απαθείς ή απλώς ανήμποροι να σταθούμε απέναντι σε όσα ταλανίζουν τις κοινωνίες παγκοσμίως;
–Απαθείς είμαστε. Βομβαρδισμένοι από παντού από αστείες, ψεύτικες πληροφορίες οι οποίες φτάνουν σε εμάς σε χώρους οικείους μέσω συσκευών και εφαρμογών. Έχουμε πιστέψει πως το κακό είναι μακριά. Χιλιάδες μίλια μακριά. Και ότι δεν μας αφορά. Ενώ είναι ήδη εδώ. Δίπλα μας. Και όταν βρεθούμε στη σιωπή, όπου μπορούμε να αφουγκραστούμε, ακούμε ότι η καταστροφή δεν είναι τόσο μακριά όσο νομίζουμε, όσο θέλουμε να νομίζουμε. Τι προτείνω; Προσωπική ευθύνη. Εμπλοκή. Ίσως επανάσταση. Δεν ξέρω εάν η τέχνη γίνεται αποτελεσματικά ένα κίνητρο για κριτική σκέψη αλλά ξέρω πως η ιδέα του αύριο περισσότερο με τρομοκρατεί παρά να με γεμίζει με ελπίδα. Και θέλω, κάπως, να κάνω κάτι για αυτό.

–Πιστεύεις όντως πως ένα αποκαλυπτικό τέλος πλησιάζει όλο και περισσότερο;
–Δυστυχώς το πιστεύω και συχνά νιώθω ότι είναι ήδη εδώ. Υπάρχουν τόσα στοιχεία πλέον ότι κάτι μεγάλο είναι εδώ και πλησιάζει όλο και περισσότερο. Εάν δεν είναι ένας ιός πανδημίας, και αυτός πιθανότατα επινοημένος από ανθρώπους, θα είναι μια γενοκτονία, ή φαινόμενα συνδεδεμένα με την κλιματική αλλαγή, ή καρκίνος. Και εάν όλα αυτά είναι ήδη εδώ και αυτό ορίζεται ως φυσιολογικό, τότε φοβάμαι για το τι θα έρθει. Πότε. Σε ποιο μέγεθος. Και με τι όνομα. Και αυτό, μέσα σε αυτό το έργο, επιλέγω να το ονομάζω σκοτάδι. Έρεβος.

Συντελεστές:
Έρευνα, Σκηνοθεσία, Xορογραφία, Δραματουργία: Παναγιώτης Τοφή σε συνεργασία με τους ερμηνευτές
Καλλιτεχνικός Σύμβουλος: Tony Thatcher
Eρμηνευτές Πρεμιέρας: Δανάη Βασιλακάκου, Δαμιανός Άγγελος Ευσταθίου, Παναγιώτης Τασούλης
Eρμηνευτές Έρευνας: Δαμιανός Άγγελος Ευσταθίου, Σοφία Μούζουρα, Παναγιώτης Τασούλης
Μουσική Σύνθεση: Ανδρέας Οικονομίδης
Φωνή/Αφήγηση: Άννα Γιαγκιώζη
Σχεδιασμός Κουστουμιού: Ρέα Ολυμπίου
Σχεδιασμός Φωτισμού: Παναγιώτης Μανούσης
Βοηθός Χορογράφου: Σοφία Μούζουρα
Φωτογραφίες Προώθησης: Θεοδώρα Ιακώβου
Ιδιαίτερες Ευχαριστίες: Σχολή Χορού Μαρίας Μιχαηλίδου, Πάνος Τοψίδης

Email: info.panayiotistofi.com
Ιστιοσελίδα: www.panayiotistofi.com
Instagram: @panayiotistofi
Facebook: Panayiotis Tofi

Πληροφορίες

Πλατφόρμα Σύγχρονου Χορού, 14 – 16 Νοεμβρίου, Θέατρο Ριάλτο, Λεμεσός

«Tormentful Invisibility», Σάββατο 15 Νοεμβρίου, ώρα 8:30 μ.μ.

Ηλικιακός Περιορισμός: Κατάλληλο για ηλικίες άνω των 12 (δυνατός ήχος και σκληρή γλώσσα)

Σημείωση: Το έργο περιέχει έντονο ήχο και φως