Χρειάστηκε να ανατρέξω στην αστική Αθήνα του «1880- 1900» για να αναδημιουργήσω στιχουργικά το περιβάλλον μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται η δράση του έργου και η περιπλάνηση αυτή υπήρξε συναρπαστική και γεμάτη εκπλήξεις λέει ο συνθέτης Γιώργος Χατζηπιερής, που έχει αναλάβει τη μουσική επένδυση της παράστασης «Ο Τρελαντώνης», που ανεβαίνει στο Διεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας, σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Λάρκου. Ο Γιώργος Χατζηπιερής λέει πως πίσω από τον ζαβολιάρη Τρελαντώνη κρύβεται ένα παιδί με ευαισθησία, ακεραιότητα, γενναιοδωρία και τρυφερότητα.

–Πόσο «τρελιάρης» είναι ο Τρελαντώνης και η παρέα του; Πώς τον φανταστήκατε;

–Ο Τρελαντώνης είναι ένα παιδί με τα όλα του. Δεν δέχεται κανόνες, έχει φαντασία, ευφυΐα, κάνει συνεχώς ζαβολιές και βρίσκει τρόπους να ξεγλιστρά. Πίσω όμως από τη βιτρίνα κρύβεται κι ένα παιδί με ευαισθησία, ακεραιότητα, γενναιοδωρία και τρυφερότητα.

–Ποιες εικόνες σάς δημιούργησε το μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα και σας οδήγησαν στις μουσικές που ταιριάζουν στις περιπέτειές τους;

–Ο Τρελαντώνης ήταν ένα από τα πρώτα μυθιστορήματα που διάβασα. Υπήρξε ένας από τους βασικούς ήρωες της παιδικής μου ηλικίας μαζί με τον Χωκμπέρι Φιν, τον Τομ Σώγερ και τον Όλιβερ Τουίστ. Έτσι ήταν μεγάλη η χαρά μου όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να γράψω μουσική για τη θεατρική διασκευή του έργου. Χρειάστηκε να ανατρέξω στην αστική Αθήνα του «1880- 1900» για να αναδημιουργήσω στιχουργικά το περιβάλλον μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται η δράση του έργου και η περιπλάνηση αυτή υπήρξε συναρπαστική και γεμάτη εκπλήξεις.

– «Είπεν το τζιαι του τζιηρού μου τζιαι ’δωκεν μου πατσαρκές»… είπατε στο «Σκουλουκούιν», τα παιδιά σήμερα τίθενται ενώπιον των πράξεών τους;

–Καλύτερα να αντιστρέψουμε την ερώτηση και να αναρωτηθούμε κατά πόσο οι γονείς κάνουν όσα πρέπει να κάνουν για τα παιδιά. Βλέπω γονείς με μικρά παιδιά που σπαταλούν 2-3 ώρες την ημέρα στην οθόνη του κινητού τους και για να μπορούν να το κάνουν απερίσπαστα, δίνουν και στο παιδί ένα κινητό ή το βάζουν μπροστά στην τηλεόραση να βλέπει θεάματα αμφιβόλου ποιότητας. Φανταστείτε αν τον χρόνο αυτό τον αφιέρωναν στο να είναι πραγματικά μαζί με το παιδί τους, να διαβάσουν ένα βιβλίο, να εξερευνήσουν ένα τοπίο, να παίξουν μαζί ένα παιχνίδι. Βλέπω και άλλους νέους γονείς να αφήνουν κατά μέρος τη γονεϊκή έγνοια, τη διαίσθηση και την πραγματική επικοινωνία και να καθοδηγούνται από γκουρού παιδοψυχολόγους, διαιτολόγους, κοινωνιολόγους και influencers, μακριά από την ανθρώπινη διάσταση του κόσμου, τη φυσικότητα και την πραγματική συνύπαρξη. Δηλαδή δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη ούτε στο παιδί ούτε σε μένα και μεγαλώνω το παιδί με τηλεχειριστήριο που το χειρίζονται πιο ειδικοί από μένα. Όταν υπάρχει κανονικότητα και προ πάντων σεβασμός, τα παιδιά όχι μόνο δέχονται τα πλαίσια αλλά τα επιδιώκουν γιατί τους παρέχουν ασφάλεια. Οι «πατσαρκές» βέβαια, δεν ενδείκνυνται και αποτελούν παιδαγωγικό μέτρο περασμένων αιώνων.

–Το παιδικό τραγούδι συναντιέται με το παιδικό θέατρο ή θα ήμουν άδικος και απλώς δύο τέχνες συνομιλούν και απευθύνονται σε μικρούς και μεγάλους;

–Το παιδικό τραγούδι και το παιδικό θέατρο στην ουσία γεννιούνται από την ίδια ανάγκη: να μεταφράσουν τον κόσμο στα μέτρα της παιδικής φαντασίας, χωρίς να τον απλοποιήσουν ή να τον υποτιμήσουν. Το τραγούδι προσφέρει μελωδία, ρυθμό και συναίσθημα, ενώ το θέατρο το ενσαρκώνει. Το ένα χτίζει εικόνες με ήχους, το άλλο με σώματα και χώρο. Όταν συναντιούνται, δεν πρόκειται για σύμπτωση αλλά για μια αλληλοσυμπλήρωση, το τραγούδι γίνεται δράση και το θέατρο αποκτά μελωδία. Απαραίτητη προϋπόθεση και για τα δύο, το να διεισδύει ο συνθέτης αλλά και ο κάθε συντελεστής μιας παράστασης βαθιά στον εσωτερικό του κόσμο και να ξαναζωντανεύει το παιδί που έχει μέσα του, χωρίς συστολές και προκαταλήψεις. Μεταφέροντας προς τα έξω την προσωπική του αλήθεια χωρίς επιβολή και διδακτισμό αλλά με διάθεση επικοινωνίας με το παιδικό κοινό ως ίσος προς ίσον.

–«Τεμπέλης Δράκος» και «Τρελαντώνης» συνταγή πάντως για επιτυχημένο πάρτι… συμφωνείτε;

–Μα το πάρτι άρχισε εδώ και καιρό. Από το πρώτο τηλεφώνημα του διευθυντή του Διεθνούς Φεστιβάλ Λευκωσίας Γιώργου Παπαγεωργίου, το συναπάντημα στο καφενείο στο Καϊμακλί με τον σκηνοθέτη Παναγιώτη Λάρκου, τη γνωριμία μου με τους ηθοποιούς και όλους τους συντελεστές, τη χαρά και τα γέλια στο στούντιο του Μάριου Τακούσιη, και τα διαλείμματα από τις πρόβες έξω από την κουζίνα του Δημοτικού Θεάτρου, όλα έχουν μια ενέργεια «Τρελαντωνική» που μας έχει ενώσει και δέσει.

–Ήσασταν ή αισθανθήκατε ποτέ «Τρελαντώνης»;

–Ναι βέβαια. Η υποδειγματικότητα πάντοτε μου προκαλούσε αποστροφή. Ήθελα πάντα να κάνω τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο, να έχω ένα περίβλημα ελευθερίας γύρω μου που να με προστατεύει από τον καθωσπρεπισμό, τα πολλά πρέπει και τα μη. Μεγάλωσα σε χωριά της Κύπρου στη δεκαετία του ’60 κοντά στη φύση κι η ζαβολιά, η περιπέτεια και το παιχνίδι ήταν κυρίαρχα στη ζωή μου. Μεγαλώνοντας συνεχίζω να έχω ανάγκη τον αέρα ελευθερίας και αντικομφορμισμού της παιδικής μου ηλικίας. Που με κάποιο τρόπο είναι και αναγκαία συνθήκη για να μπορώ να συνεχίσω να γράφω και να δημιουργώ. Εν κατακλείδι, ο Τρελαντώνης μέσα μου δεν ησύχασε ποτέ, απλώς τα τελευταία χρόνια προτιμά να γράφει τραγούδια αντί να σκαρφαλώνει στους φράχτες.

 Παραστάσεις

Κυριακή 9 Νοεμβρίου, ώρα 10:30 & 16:30, Κυριακή 16 και 23 Νοεμβρίου, ώρα 10:30 & 16:00 και Τρίτη 30 Δεκεμβρίου, ώρα 16:30.

Παίζουν οι: Ιωάννα Κορδάτου, Γιώργος Κυριάκου, Άντρεα Μαύρου, Αλεξία Νικολάου, Αντρέας Πατσιάς, Αθηνά Σάββα, Άγγελος Χατζημιχαήλ.

Εισιτήρια more.com | και το ταμείο του Δημοτικού Θεάτρου Λευκωσίας (Δευτέρα - Παρασκευή 10:00-13:00).