Οταν, πριν από μόλις δύο εβδομάδες, ανακοινώθηκε ότι απορρίπτεται η δικαστική υπόθεση σε βάρος του Οζγκιούρ Οζέλ, πολλοί στην Τουρκία ξεφύσηξαν με (συγκρατημένη) ανακούφιση, προσεγγίζοντας την (αναπάντεχη;) είδηση ως ελπιδοφόρα «αναλαμπή» και «ανάσα».

Το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP), το μεγαλύτερο κόμμα δηλαδή της τουρκικής αντιπολίτευσης, θα έμενε ξαφνικά «ακέφαλο» εάν το δικαστήριο αποφάσιζε, επικαλούμενο «εκλογικές παρατυπίες», να ακυρώσει το κομματικό συνέδριο που είχε εκλέξει τον Οζέλ στην ηγεσία της αντιπολιτευόμενης παράταξης τον Νοέμβριο του 2023.

Ο Οζγκιούρ Οζέλ (REUTERS/Efekan Akyuz)

Το ενδεχόμενο να ανακοινωθεί μια τέτοιου τύπου απόφαση ήταν όντως πιθανό, αφού άλλωστε υπήρχε προηγούμενο και μάλιστα πρόσφατο: εκείνο της –με δικαστική απόφαση– ακύρωσης του κομματικού συνεδρίου που είχε εκλέξει τον Οζγκιούρ Τσελίκ ως επικεφαλής της νομαρχιακής οργάνωσης του CHP στην Κωνσταντινούπολη.

Ο Οζέλ στις 24 Οκτωβρίου ωστόσο τη «γλίτωσε», προσωρινά έστω, διατηρώντας τη θέση του στο τιμόνι.

Μόλις δύο εβδομάδες μετά και παρά την «ανακούφιση» που προηγήθηκε, η τουρκική δικαιοσύνη «ξαναχτυπά» ανεβάζοντας μάλιστα κατακόρυφα τον πήχυ των επαπειλούμενων ποινών.

Ο επικεφαλής της Εισαγγελίας της Κωνσταντινούπολης, Ακίν Γκιουρλέκ, παραχώρησε σήμερα συνέντευξη Τύπου. Επικαλούμενος ένα κατηγορητήριο περίπου 4.000 σελίδων, ο Γκιουρλέκ υποστήριξε ότι ο –φυλακισθείς ήδη από τον περασμένο Μάρτιο– δήμαρχος Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου είναι ο «ηγέτης» μιας «εγκληματικής οργάνωσης» η οποία προκάλεσε στο τουρκικό κράτος ζημίες ύψους σχεδόν 4 δισ. δολ. μέσα σε διάστημα 10ετίας.

Στο ίδιο πλαίσιο, ο εισαγγελέας της Κωνσταντινούπολης ζήτησε το CHP να τεθεί εκτός νόμου, υποστηρίζοντας ότι αυτό χρηματοδοτούνταν επί σειρά ετών με παράνομα κονδύλια, ότι επιδιδόταν σε εκλογικές νοθείες, ότι βρισκόταν πίσω από δωροδοκίες/δωροληψίες κ.ά.

İstanbul Cumhuriyet Başsavcısı Akın Gürlek, Ekrem İmamoğlu Suç Örgütüne ilişkin hazırlanan iddianame hakkında:

"Bugün konumuz 19 Mart’ta İBB başkanı ile ilgili operasyon yapmıştık. Artık soruşturma bitti iddianameyi mahkemeye sunacağız."

"Fedakarca görev yapan… pic.twitter.com/seSPxzn20v

— Zeki Bahçe (@zekibahce) November 11, 2025

Ο Ακίν Γκιουρλέκ παρουσιάζει ενδιαφέρον ως πρόσωπο, αφού διορίστηκε στη θέση που βρίσκεται τώρα πριν από περίπου έναν χρόνο, τον Οκτώβριο του 2024, μόλις λίγες ημέρες προτού αρχίσει –με τη δίωξη του Αχμέτ Οζέρ στο Εσένγιουρτ– το μπαράζ των δικαστικών διώξεων σε βάρος δεκάδων εκλεγμένων δημάρχων και δημοτικών συμβούλων του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP). Ως εκ τούτου, πολλοί έχουν ταυτίσει τον Γκιουρλέκ με αυτήν την εν εξελίξει εκστρατεία κατά του CHP, μια εκστρατεία που είχε δοθεί η εντύπωση ότι κορυφώθηκε με τη δίωξη του Ιμάμογλου, αλλά πλέον συνεχίζεται μέσα από κλιμακούμενης έκτασης και έντασης κατηγορητήρια, βάζοντας στο στόχαστρο συνολικά το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα.

Τα νούμερα αν μη τι άλλο εντυπωσιάζουν. Ενδεικτικά, θα μπορούσε να αναφερθεί κανείς στα 828 με 2.352 χρόνια κάθειρξης για τον Ιμάμογλου, στα 143 αδικήματα, στους 402 υπόπτους (μεταξύ των οποίων βρίσκονται και αρκετοί εν ενεργεία βουλευτές του CHP), στις περίπου 3.900 σελίδες του κατηγορητηρίου.

Για την ιστορία, το CHP είχε απαγορευθεί ξανά στο παρελθόν, στις αρχές της δεκαετίας του 1980 εν προκειμένω… επί χούντας. Οι πρώτες γενικές εκλογές στις οποίες ξαναπήρε μέρος, ως CHP, δεν ήταν εκείνες του 1983 αλλά εκείνες του 1995.

Από τις αρχές του 21ου αιώνα και έπειτα, το CHP θα έχανε –ξανά και ξανά– στις κάλπες από το ερντογανικό ισλαμοσυντηρητικό Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP). Το εκλογικό κλίμα άρχισε, ωστόσο, να αλλάζει υπέρ του CHP με τις αυτοδιοικητικές του 2019, όταν το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα πήρε τους δήμους της Αγκυρας και της Κωνσταντινούπολης με υποψηφίους τον Μανσούρ Γιαβάς και τον Ιμάμογλου αντίστοιχα. Προς μεγάλη απογοήτευση δε του Ερντογάν και των συν αυτώ, εκείνες οι αλλαγές που είχαν αρχίσει να δρομολογούνται σε αυτοδιοικητικό επίπεδο το 2019, όχι μόνο παγιώθηκαν αλλά και ενισχύθηκαν περαιτέρω κατά τις επόμενες δημοτικές κάλπες του 2024, στις οποίες το CHP σάρωσε παίρνοντας όχι μόνον όλες τις μεγάλες πόλεις (Κωνσταντινούπολη, Αγκυρα, Σμύρνη, Αδανα, Προύσα, Μερσίνη, Αττάλεια κ.ά.) αλλά και πολλά συντηρητικά προπύργια (Αντίγιαμαν, Αφιόν Καραχισάρ, Κιλίς κ.ά.).

Από τις δημοτικές εκλογές του 2024 έχουν πια περάσει σχεδόν 19 μήνες. Τους τελευταίους 13 μήνες ωστόσο, από τον διορισμό του Ακιν Γκιουρλέρ κι έπειτα, πολλοί από τους δημοκρατικά εκλεγμένους νικητές εκείνων των εκλογών οδηγήθηκαν ενώπιον της τουρκικής δικαιοσύνης αντιμετωπίζοντας μια «δεξαμενή» κατηγοριών (στην οποία συνυπάρχουν η «διαφθορά», οι «εκλογικές παρατυπίες», οι «επιθέσεις σε κρατικούς αξιωματούχους», οι «πλαστογραφίες», οι «προσβολές του Ερντογάν» και οι «σχέσεις με τρομοκράτες»), άλλοι εξ αυτών καταλήγοντας στη φυλακή και άλλοι απλώς χάνοντας τα αξιώματα που είχαν ως δήμαρχοι ή δημοτικοί σύμβουλοι. Πολλά από αυτά τα αξιώματα εν συνεχεία πέρασαν στα χέρια όχι εκλεγμένων αλλά διορισμένων διαχειριστών και «επιτρόπων».

Κρίνοντας από τις σημερινές ανακοινώσεις της τουρκικής εισαγγελίας, οι επιθέσεις κατά του CHP όχι μόνο συνεχίζονται αλλά και κλιμακώνονται, παρά τις αρνητικότατες επιπτώσεις που θα μπορούσε να έχει αυτό στην τουρκική οικονομία, επιπτώσεις που είχαν φανεί άλλωστε και την περασμένη άνοιξη όταν συνελήφθη ο Ιμάμογλου.

(REUTERS/Umit Bektas)

Το ενδεχόμενο να απαγορευθεί το μεγαλύτερο κόμμα της τουρκικής αντιπολίτευσης θα αποτελούσε κίνηση υψηλότατου πολιτικού ρίσκου για τον Ερντογάν, που θα ξεπερνούσε από άποψη διακυβευμάτων τις προηγούμενες απαγορεύσεις κομμάτων (του φιλοκουρδικού HDP για παράδειγμα) αλλά ακόμη και τις κόντρες με τους γκιουλενιστές.

Ο Τούρκος πρόεδρος υποστηρίζει, βέβαια, από την πλευρά του, ότι η τουρκική δικαιοσύνη δρα μόνη και κατά τρόπο ανεξάρτητο, χωρίς να υφίσταται άνωθεν πολιτικές παρεμβάσεις ή καθοδήγηση. Το γεγονός, ωστόσο, ότι η εν λόγω δικαιοσύνη στέλνει στο εδώλιο κυρίως πολιτικούς αντιπάλους του Ερντογάν γεννά υποψίες πολιτικά υποκινούμενων διαθέσεων.

Από την άλλη πλευρά ωστόσο, ενώ ο κλοιός γύρω από το CHP σφίγγει, η τουρκική κυβέρνηση στέλνει παράλληλα και άλλα μηνύματα, όχι συγκρουσιακά αλλά φαινομενικά «καλής θέλησης», αφήνοντας για παράδειγμα ανοιχτό το ενδεχόμενο της απελευθέρωσης του Σελαχατίν Ντεμιρτάς ή ακόμη και του Οτσαλάν, της επαναπροσέγγισης με τον Αλί Μπαμπατζάν κ.ά.

Βλέποντας τη μεγάλη εικόνα, θα μπορούσε ενδεχομένως να υποστηρίξει κανείς ότι η πλευρά Ερντογάν επιχειρεί –με την ανοχή των Ευρωπαίων και του Τραμπ, που απομακρύνονται πια από τη rules based order προς πιο κυνικά συναλλακτικές κατευθύνσεις– την πολυδιάσπαση της τουρκικής αντιπολίτευσης πριν από τις επόμενες προεδρικές και βουλευτικές εκλογές (που είναι κανονικά προγραμματισμένες για το 2028). Περιθώρια, άλλωστε, για πολυδιάσπαση υπάρχουν, τόσο εντός του CHP (Οζέλ vs Κιλιτσντάρογλου) όσο και εντός του φιλοκουρδικού Κόμματος Ισότητας και Δημοκρατίας των Λαών DEM (Ντεμιρτάς vs Οτσαλάν).

Ο –71χρονος πια– Ερντογάν θέλει να χαρίσει στον εαυτό του την ευκαιρία μιας νέας προεδρικής θητείας μετά το 2028. Αυτή η ευκαιρία όμως, για να γίνει πράξη, προϋποθέτει μια προηγούμενη νέα αναθεώρηση του τουρκικού Συντάγματος την οποία όμως θα πρέπει να στηρίξουν και πολλοί, πέραν του ερντογανικού AKP και του μπαχτσελικού MHP.

Ο στόχος της τουρκικής ηγεσίας είναι σαφής. Ο δρόμος, ωστόσο, προς την ενδεχόμενη επίτευξή του αναμένεται επεισοδιακός. Πόσο επεισοδιακός, μένει να φανεί.