Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζέι Ντι Βανς παρουσίασε, σε ομιλία του κατά τη διάρκεια δείπνου του Ρεπουμπλικανικού κόμματος στο Οχάιο, τα τρία διαδοχικά στάδια που φέρεται να ακολουθεί, όπως ο ίδιος υποστήριξε, το «δόγμα Τραμπ» στο μέτωπο της εξωτερικής πολιτικής.

«Οχι μόνον καταστρέψαμε το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, αλλά το κάναμε χωρίς αμερικανικές απώλειες – Αυτό ακριβώς συνέβη», δήλωσε ο 40χρονος Αμερικανός αντιπρόεδρος για τα «εξαιρετικά επιτυχημένα», όπως τα χαρακτήρισε, χτυπήματα των ΗΠΑ κατά του Ιράν, παραβλέποντας προφανώς το κόστος που είχε για τις ΗΠΑ η επιχείρηση «Midnight Hammer» (μόνον οι βόμβες GBU-57 κοστίζουν δεκάδες εκατ. δολάρια η μία και οι Αμερικανοί το περασμένο Σάββατο έριξαν 14 κατά ιρανικών στόχων, χωρίς να συνυπολογίσει κανείς τους δεκάδες πυραύλους Tomahawk που εκτοξεύθηκαν παράλληλα και τις 32 ώρες πτήσης των επτά αμερικανικών βομβαρδιστικών B-2 από το Μιζούρι στο Ιράν και πίσω) αλλά και –το πιο σημαντικό– τις εκτιμήσεις του αμερικανικού Πενταγώνου που θέλουν το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα να μην έχει καταστραφεί.

«Αυτό που αποκαλώ “δόγμα Τραμπ” (σ.σ.: στην εξωτερική πολιτική) είναι αρκετά απλό», δήλωσε ο Βανς κατά τη διάρκεια του δείπνου. «Πρώτον, διατυπώνεις με σαφήνεια το αμερικανικό συμφέρον, και αυτό, στην προκειμένη περίπτωση, είναι ότι το Ιράν δεν μπορεί να έχει πυρηνικά όπλα. Δεύτερον, προσπαθείς να επιλύσεις το πρόβλημα με όρους επιθετικής διπλωματίας. Και, τρίτον, όταν πια δεν μπορείς να το επιλύσεις διπλωματικά, χρησιμοποιείς συντριπτική στρατιωτική ισχύ για να το λύσεις και μετά φεύγεις από εκεί προτού καταστεί η σύγκρουση παρατεταμένη».

Ολα τα προαναφερθέντα βέβαια, ειδικά στην περίπτωση του Ιράν, έγιναν μέσα σε διάστημα μόλις ολίγων εβδομάδων και μόνον αφότου οι ίδιοι οι Ισραηλινοί είχαν επιτεθεί –πριν από τις ΗΠΑ– στην Τεχεράνη στο πλαίσιο της επιχείρησης «Rising Lion».

«Ο Τραμπ δεν έχει την υπομονή (σ.σ.: που απαιτείται) για την ειρήνη», έγραφε η Εμα Ασφορντ (Georgetown University, Stimson Center) προ ημερών στο περιοδικό Foreign Policy.

Πέρα, ωστόσο, από την όποια απουσία «στρατηγικής υπομονής», το «δόγμα Τραμπ», όπως παρουσιάστηκε από τον Βανς, δίνει επιχειρήματα στον αντίλογο:

• Τι σημαίνει «επιθετική διπλωματία»; Διαπραγμάτευση με όρους εκβιασμού;
• Πότε καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι η διπλωματία απέτυχε; Επειτα από μόλις λίγες εβδομάδες και ενώ έχει προηγηθεί επίθεση του Ισραήλ κατά του Ιράν;
• Ελυσε όντως η αμερικανική επιχείρηση «Midnight Hammer» κάποιο πρόβλημα; (ο ίδιος ο Αμερικανός ΥΠΕΞ Μάρκο Ρούμπιο παραδέχθηκε, μιλώντας στο Politico, ότι το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα δεν έχει καταστραφεί).
• Αποσύρθηκαν οι ΗΠΑ από μια παρατεταμένη σύγκρουση, όπως υποστηρίζει ο Βανς, ή μήπως είναι ακόμη εκεί, έχοντας μάλιστα «χωθεί» ακόμη βαθύτερα;
• Θα μπορούσε, άραγε, το «δόγμα» της ακολουθίας «κοινοποίηση επιδιωκόμενου συμφέροντος – επιθετική διπλωματία – στρατιωτική επίθεση – απεμπλοκή» να υιοθετηθεί και σε άλλα μέτωπα για τα οποία έχει δείξει ενδιαφέρον ο Ντ. Τραμπ, όπως είναι εκείνα της Ουκρανίας, της Απω Ανατολής (Κίνα, Ταϊβάν), της Γροιλανδίας, του Μεξικού, της Βενεζουέλας ή της διώρυγας του Παναμά; Τι θα σήμαινε αυτό; Ενα νέο μπαράζ από αμερικανικές στρατιωτικές επεμβάσεις στο εξωτερικό;  

Ο ίδιος ο Βανς παρουσιάζεται τώρα να στηρίζει τον Τραμπ στο θέμα του Ιράν. Οταν ο Αμερικανός πρόεδρος ανακοίνωσε το περασμένο Σάββατο τα αμερικανικά πλήγματα κατά του Ιράν, ήταν στο πλευρό του μαζί με τους κ. Ρούμπιο και Χέγκσεθ.

Ο Βανς ανήκει, ωστόσο, στους «νεο-απομονωτιστές» της νέας διοίκησης των ΗΠΑ, μαζί με τον μεγαλύτερο υιό του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ Τζούνιορ, τη διευθύντρια της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών Τούλσι Γκάμπαρντ (η οποία μόλις τον περασμένο Μάρτιο δήλωνε ενώπιον του Κογκρέσου ότι το Ιράν δεν κατασκευάζει πυρηνικά όπλα), τον δημοσιογράφο Τάκερ Κάρλσον (ο οποίος είχε πάρει ξεκάθαρα θέση ενάντια στην αμερικανική εμπλοκή στον πόλεμο Ισραήλ-Ιράν) κ.ά. Οταν τον περασμένο Μάρτιο ο Ντόναλντ Τραμπ έδωσε το πράσινο φως για αμερικανικά πλήγματα κατά των Χούθι στην Υεμένη, ο Βανς είχε για παράδειγμα διαφωνήσει, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα στο πλαίσιο του σκανδάλου Signalgate.

Στη σκιά του καλούμενου «δόγματος Τραμπ» δρουν διαφορετικές τάσεις «νεο-απομονωτιστών» από τη μία πλευρά και «νεοσυντηρητικών» από την άλλη, τάσεις με αντικρουόμενες θέσεις (απομονωτισμού και απεμπλοκής των ΗΠΑ από τα διεθνή μέτωπα ή παρεμβατισμού στις διεθνείς υποθέσεις) οι οποίες έχουν όμως όπως φαίνεται ένα κοινό «δόγμα»: εκείνο της υπακοής στον πρόεδρο… ό,τι κι αν αποφασίσει αυτός.