Όλα τα γεγονότα» που περιγράφονται «αντιστοιχούν στην πραγματικότητα όσων βίωσα». Με αυτά τα λόγια ξεκινά ο Νικολά Σαρκοζί το νέο του βιβλίο «Το ημερολόγιο ενός κρατουμένου». Ο πρώην πρόεδρος, καταδικασμένος σε πέντε χρόνια φυλάκιση για την υπόθεση της «παράνομης χρηματοδότησης από το καθεστώς του Μουαμάρ Καντάφι» της προεκλογικής του εκστρατείας του 2007, οδηγήθηκε στη φυλακή «Λα Σαντέ» στις 21 Οκτωβρίου.

Από αυτήν ακριβώς την ημέρα αρχίζει η αφήγησή του. Από το πρωινό ξύπνημα στο σπίτι του μέχρι την κράτησή του, ο πρώην πρόεδρος περιγράφει πώς βίωσε την περιπέτειά του. Αναφέρεται επίσης στις συνομιλίες του με τον Εμανουέλ Μακρόν και τη Μαρίν Λεπέν, ενώ δεν παραλείπει να επισημάνει ποιοι από το περιβάλλον και την «πολιτική του οικογένεια» στάθηκαν δίπλα του και ποιοι κράτησαν αποστάσεις. Στο βιβλίο του ο Σαρκοζί περιγράφει την καθημερινότητά του υπενθυμίζοντας πώς πέρασε από το Ελιζέ σε ένα «σπαρτιατικό» κελί.

Η συνάντηση με τον Μακρόν και η «απρόσμενη» εμφάνιση της Μπριζίτ

Ο πρώην πρόεδρος αφηγείται τη συνάντησή του με τον Εμανουέλ Μακρόν «τέσσερις ημέρες» πριν από την κράτησή του. Ηταν μια «κατ’ ιδίαν» συζήτηση «δύο ωρών» κατά την οποία η Μπριζίτ Μακρόν εμφανίστηκε αναπάντεχα.

«Ηταν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας που επέμεινε να με δει στο Ελιζέ», διευκρινίζει ο Σαρκοζί. «Δεν είχα τίποτα να του πω και δεν επιθυμούσα ιδιαίτερα μια φιλική συζήτηση», προσθέτει, εξηγώντας ότι μετά τη «μοιραία απόφασή του να διαλύσει την Εθνοσυνέλευση το 2024», οι σχέσεις τους είχαν χαλαρώσει. Φτάνει μάλιστα στο σημείο να συγκρίνει τη διάλυση με «ένα καπρίτσιο που έκανε τόσο κακό στη Γαλλία όσο και στον ίδιο τον εμπνευστή της».

Η αποστασιοποίηση δεν οφειλόταν μόνο στην πολιτική τους διαφωνία. Τον Ιούνιο 2025 ο Μακρόν του είχε αφαιρέσει το μετάλλιο της Λεγεώνας της Τιμής. Ο Σαρκοζί έγινε έτσι ο δεύτερος Γάλλος πρώην αρχηγός κράτους που στερήθηκε τη διάκριση αυτή, μετά τον στρατάρχη Πεταίν.

Κατά τη συνάντησή τους ο Σαρκοζί περιγράφει την «ανησυχία» του Μακρόν: «Με συγκίνησε η φόρτισή του, αλλά με άφησε και άναυδο. Επέδειξε μια εντυπωσιακή ενέργεια, συμπαθή μεν, αλλά αρκετά αδέξια», γράφει. Και προσθέτει: «Η ανησυχία του αφορούσε κυρίως την ασφάλειά μου στη φυλακή. Είχε έρθει η ώρα να ανησυχήσει για αυτό».

Ο Σαρκοζί αναφέρεται και στην επίσκεψη στη φυλακή του υπουργού Δικαιοσύνης Ζεράλ Νταρμανέν, τον οποίο επαινεί ιδιαίτερα: «Τρέφω γι’ αυτόν ειλικρινή φιλία. Του αναγνωρίζω ότι διαθέτει περισσότερα ταλέντα από πολλούς της γενιάς του. Εχει αίσθηση του λαϊκού εκλογικού σώματος. Είναι έξυπνος, ζωηρός, ρεαλιστής. Εχει οξυμένη πολιτική αντίληψη και πρωτότυπη ανάλυση».

Ο Σαρκοζί αναφέρεται και στις φιλοδοξίες του Νταρμανέν: «Κατάλαβα ότι ο στόχος του ήταν ξεκάθαρα το 2027». Θεωρεί ότι «σε έναν αγώνα αντοχής, αυτός που θα επιβιώσει στη Δεξιά δεν θα είναι απαραίτητα ο πιο δραστήριος, αλλά ο αυτός που θα κάνει τα λιγότερα λάθη». Από αυτή την άποψη, σημειώνει, «ο Νταρμανέν είχε κερδίσει πολλούς πόντους αποφεύγοντας όλες τις παγίδες».

«Πώς μπορεί κανείς να ελπίζει να ηγηθεί όταν φοβάται;»

Ο Σαρκοζί σχολιάζει επίσης τις αντιδράσεις των στελεχών του κόμματος απέναντί του αναφέροντας μεταξύ άλλων: «Δεν κατηγορώ όσους δεν στάθηκαν ιδιαίτερα γενναίοι. Αλλά πώς μπορεί κανείς να ελπίζει ότι θα ηγηθεί πολιτικά όταν φοβάται;»

Για τον πρόεδρο των Ρεπουμπλικανών, Μπρουνό Ρεταγιό, γράφει: «Με καλούσε συχνά, αλλά δημόσια δεν έκανε τίποτε περισσότερο».

Ειδική μνεία κάνει στον Μισέλ Μπαρνιέ, «τον μόνο ηγέτη της πολιτικής μου οικογένειας που ζήτησε να με δει στη φυλακή». «Δεν ήμασταν ποτέ ιδιαίτερα κοντά. Αλλά σε αυτήν την περίσταση στάθηκε πιο γενναίος απ’ όσο φανταζόμουν».

«Εκτίμησα τις δημόσιες δηλώσεις της μετά την καταδίκη μου», ανέφερε για τη Μαρίν Λεπέν ο Νικολά Σαρκοζί.

Η «έκπληξη» Μαρίν Λεπέν

Ο Σαρκοζί αφηγείται στη συνέχεια μια «έκπληξη»: τη Μαρίν Λεπέν. «Εκτίμησα τις δημόσιες δηλώσεις της μετά την καταδίκη μου», σημειώνει, χαρακτηρίζοντάς τες «γενναίες και απολύτως ξεκάθαρες». Αναφέρει επίσης ότι της τηλεφώνησε.

Η Λεπέν τον ρώτησε για ένα πιθανό «δημοκρατικό μέτωπο». Ο Σαρκοζί απάντησε «χωρίς καμία αμφισημία» ότι δεν πρόκειται να υπερασπιστεί ένα τέτοιο μέτωπο.

Μάλιστα στο βιβλίο του αναφέρει σχετικά ότι «πολλοί από τους σημερινούς ψηφοφόρους της Λεπέν και του Μπαρντελά βρίσκονταν στο πλευρό του όταν ήταν ενεργός πολιτικά». «Ποτέ, όταν ήμουν πρόεδρος της UMP, ούτε ο πατέρας ούτε η κόρη δεν έφτασαν στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. Να προσβάλλεις τους ηγέτες του Εθνικού Συναγερμού σημαίνει να προσβάλλεις τους ψηφοφόρους τους, δυνητικά και τους δικούς μας», γράφει.

Η «κόλαση» της φυλακής και η υπόθεση Ντρέιφους

Ο Σαρκοζί κάνει συχνές αναφορές στην εμπειρία της φυλακής: «Καλωσόρισες στην κόλαση», γράφει. Περιγράφει έναν ζοφερό χώρο, «χωρίς ελπίδα και χωρίς ανθρωπιά», όπου «το γκρι χρώμα καλύπτει κάθε επιφάνεια». Το κελί ήταν «σπαρτιατικό».

Αναφέρεται επίσης στον «εκκωφαντικό θόρυβο»: «Ενας κρατούμενος χτυπούσε τα κάγκελα με μεταλλικό αντικείμενο. Ο θόρυβος κράτησε κάποια λεπτά που μου φάνηκαν ατελείωτα. Η ατμόσφαιρα ήταν απειλητική. Αναρωτήθηκα για μια στιγμή πώς θα κατάφερνα να επιβιώσω σε ένα τόσο εχθρικό περιβάλλον».

Περιγράφει επίσης επανειλημμένες συζητήσεις με έναν ιερέα: «Ετοιμαζόμουν να κοινωνήσω για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια. Ημουν χαρούμενος και συγκινημένος».

Στο βιβλίο, ο Σαρκοζί συγκρίνει την υπόθεσή του με αυτή του Ντρέιφους:

«Ο Ντρέιφους υποβιβάστηκε παρουσία του στρατεύματος. Του αφαίρεσαν τα γαλόνια και τις διακρίσεις. Εμένα μου αφαίρεσαν τη διάκριση της Λεγεώνας της Τιμής, χωρίς να περιμένουν την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου», γράφει.

Το βιβλίο κλείνει με μια αινιγματική φράση: «Στη φυλακή “Λα Σαντέ”, ξανάρχισα τη ζωή μου».