Τη βδομάδα που πέρασε ο Λετυμπιώτης κέρδισε επάξια το έπαθλο «ο άτυχος –ή καλύτερα κάκτος ή άλλως καιόμενος θάμνος– της χρονιάς». Δεν πρόλαβε να μας εξηγήσει πως φέτος ήμασταν καλύτερα προετοιμασμένοι από ποτέ για πυρκαγιές (αφήνοντας και υπόνοιες για τις ανεπάρκειες προηγούμενων κυβερνήσεων) και ήλθε η πιο καταστροφική πυρκαγιά στη σύγχρονη ιστορία μας με διαχείριση που ούτε τα κυβερνητικά τρολς δεν θα τολμούσαν να χαρακτηρίσουν ιδανική. Το λες και Κάρμα, ψέλλισε ο Νίκαρος.

Μέχρι και το απόγευμα της Παρασκευής ο μόνος που ένιωσε την ανάγκη να απολογηθεί ήταν ο διευθυντής της Πυροσβεστικής Νίκος Λογγίνος. Ήταν σαν να έχουν δηλητηριαστεί οι πελάτες της ταβέρνας και απολογείται το γκαρσόνι αντί ο σεφ ή ο ταβερνιάρης. Οι υπόλοιποι «υπεύθυνοι» μόνο που δεν ζήτησαν να τους δώσουμε και συγχαρητήρια. Άξιος ο μισθός τους.

Δεν κρίνω το ότι, εν έτει 2025, η ειδοποίηση για εκκένωση των χωριών που καιγόντουσαν ήταν με κτύπημα καμπανών. Εξάλλου, είμαστε μια θρησκευόμενη χώρα που σέβεται τις παραδόσεις της. Είχαμε βέβαια και ευτράπελα, όπως στο Όμοδος όπου παππούς ακούγοντας την καμπάνα έτρεχε να πάει στην εκκλησία νομίζοντας πως είχε αρχίσει η λειτουργία. Κύπρος –ή Τζύπρος, που θα ’λεγε και η Αννίτα– το μεγαλείο σου.

Η πιο σοφή ατάκα –και επιστημονικά αποδεδειγμένη– ήταν αυτή που ακούστηκε από τα χείλη αρμόδιας υπουργού: η φωτιά όταν τα κάψει όλα σταματά. Ποιος κακεντρεχής θα μπορούσε να το αμφισβητήσει;

Η πλέον ιλαροτραγική σκηνή των δραματικών ημερών ήταν το βανάκι με την κάμερα που στάλθηκε και απαθανάτιζε τους πανικόβλητους πυρόπληκτους που έσπευδαν να εγκαταλείψουν τα φλεγόμενα χωριά τους. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου και μετά του προστίμου. Κάπου έλεος.

Κάποιοι ζητούν απολύσεις και παραιτήσεις, άλλοι ευρύ ανασχηματισμό κι ας καούν με τα ξερά και κάποια χλωρά. Εγώ δεν ζητώ τίποτα, έντρομος από περιπτώσεις του παρελθόντος όπου μέτριοι αντικαταστάθηκαν με περισσότερο ανεπαρκείς, με αποτέλεσμα να πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Να μην ξεχνάμε και την κλασική ατάκα: ο εχθρός του κακού είναι το χειρότερο. Κι ο εχθρός του μισοκαμένου το ποζαύλιν.

Το Τμήμα Δασών ενεπλάκη στην κατάσβεση το απόγευμα της Τετάρτης (ούτε καν πρωί) και με μόνο μέρος των δυνάμεών του! Αυτό ενώ η φωτιά βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από το δάσος Τροόδους, με κίνδυνο να χάναμε τον μεγαλύτερο πνεύμονα πρασίνου της Κύπρου. Το ότι ο γενικότερος συντονισμός ήταν επιεικώς ανεπαρκής, με τόσους εμπλεκόμενους φορείς και τμήματα, δικαιώνει πλήρως μια σοφή κυπριακή παροιμία: όπου έχει πολλούς πετεινούς αργεί να ξημερώσει.

Κάηκε έκταση σχεδόν 3 τοις εκατό της ελεύθερης Κύπρου, ίση με τη μισή Μάλτα. Ας δούμε όμως το ποτήρι μισογεμάτο: γλιτώσαμε την άλλη μισή Μάλτα.

«… πέραν από το ατυχές περιστατικό των 2 συνανθρώπων μας, ενώ εκκενώθηκαν 16 ολόκληρα χωριά δεν είχαμε καμία απολύτως απώλεια ζωής!» Άνευ σχολίου. Με την ελπίδα να αναλάβει κάποτε δράση ένας τουλάχιστον επικοινωνιολόγος. Δηλαδή, για όνομα του Θεού. Μου θύμισε τον Νίκαρο στα καλύτερά του: «εμείς ζητήσαμε συγγνώμη από τα θύματα παρόλο που ήταν αλλοδαπές». Κύριε άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν, ούτε και τι λαλούσιν.

Η Θεανώ Καλαβανά, πρόεδρος της μη κυβερνητικής οργάνωσης Όμιλος Προβληματισμού για Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας, με ανάρτησή της καταγγέλλει πως πολλοί πυρόπληκτοι του 2021 δεν έχουν λάβει ακόμη ούτε σεντ από την αποζημίωση που τους υποσχέθηκε το κράτος. Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως το κράτος μας, αυτό το εντιμότατο κράτος Δικαίου, θα κορόιδευε πληγέντες. Κάποιοι κακεντρεχείς βέβαια θα έλεγαν: «τι πιο σύνηθες;».