Η πολιτική σκηνή μοιάζει σήμερα να κινείται μέσα σε μια ιδιότυπη συνθήκη μετάβασης: σαν να αναζητεί νέες γλώσσες για να επικοινωνήσει με την κοινωνία, νέες μορφές να αυτοπροσδιοριστεί, νέους άξονες για να νοηματοδοτήσει την κοινή ζωή. Ωστόσο, κάτω από αυτή την επιφάνεια συνεχούς αναδιάταξης διακρίνεται μια πιο επίμονη αμηχανία: η αδυναμία των θεσμικών φορέων να εκφράσουν πολιτικά αυτό που η κοινωνία ήδη βιώνει. Δεν πρόκειται για απλή χρονική υστέρηση αλλά για μετατόπιση του ίδιου του εδάφους πάνω στο οποίο παλαιότερα χαράσσονταν οι πολιτικές και οι ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές. Το αποτέλεσμα είναι ένας πολίτης παρών, αλλά πολιτικά απροσδιόριστος· μία κοινωνία σε εξέλιξη, αλλά θεσμικά ασύλληπτη.