Η συμμετοχή μου στο πρόσφατο δικοινοτικό σεμινάριο με θέμα την πολυγλωσσία σε δημόσιους χώρους αποτέλεσε την αφορμή για έναν βαθύτερο παιδαγωγικό και κοινωνιογλωσσικό προβληματισμό γύρω από τον ρόλο των πινακίδων, της τέχνης του δρόμου, του γκράφιτι και των επιγραφών ως ζωντανό εργαλείο εκμάθησης ξένων γλωσσών και ιδιαίτερα των Αγγλικών. Σε μια εποχή όπου οι μαθητές/ιες της Γενιάς Z και της αναδυόμενης Γενιάς Α τείνουν να καταναλώνουν κυρίως οπτικοακουστικά ερεθίσματα και σύντομα αποσπάσματα πληροφορίας, η εκπαιδευτική κοινότητα καλείται να επανεξετάσει τις μεθόδους διδασκαλίας και να αξιοποιήσει την καθημερινή πραγματικότητα ως αυθεντικές μαθησιακές πηγές.