Δύο δεκαετίες τώρα, δεν θυμάμαι ποτέ ν’ αναπτύχθηκε ένας σοβαρός δημόσιος διάλογος, το περιεχόμενο του οποίου να σχετίζεται με τη βελτίωση ή εξέλιξη του κυπριακού ποδοσφαίρου. Άμα δεν με απατά η μνήμη μου, ούτε και ρεπορτάζ αναφέρθηκε ποτέ σε μια εποικοδομητική συζήτηση που διεξήχθη σε κλειστή αίθουσα ανάμεσα σε παράγοντες και προέδρους. Αντιθέτως, απ’ αυτά που γνωρίζαμε, είτε που οι πρόεδροι παραπονιόντουσαν ότι πάνε στις συνελεύσεις και απλώς υποδύονται τα αγάλματα ή που οι αποφάσεις παρουσιάζονταν ενώπιόν τους. Ουσιαστική, σοβαρή και σε βάθος συζήτηση εκ μέρους των παραγόντων, δεν βγήκε ποτέ στη δημοσιότητα. Ούτε κατά τη θητεία Κουτσοκούμνη, ούτε επί Κούμα.