Η απόφαση του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ να ανακοινώσει την επιβολή σοβαροτάτων κυρώσεων στη Ρωσία δεν εξέπληξε. Ούτε η επ’ αόριστον αναβολή της προεξαγγελθείσας συναντήσεως με τον Ρώσο ομόλογό του Βλαντιμίρ Πούτιν στη Βουδαπέστη, με το επιχείρημα ότι οι προκαταρκτικές συνομιλίες, που μόλις είχαν ξεκινήσει, δεν απέδωσαν.

Είναι απλώς η έκφανση μιας ανορθόδοξης διπλωματίας του Αμερικανού προέδρου, που την παραμονή της συναντήσεώς του με τον πρόεδρο της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι συνομίλησε επί μακρόν με τον Ρώσο ομόλογό του και στη συνέχεια απέρριψε κατηγορηματικά το αίτημα του Ουκρανού ηγέτη να του παράσχει πυραύλους τύπου Τόμαχοκ.

Δεν είναι τυχαίο ασφαλώς ότι η αντίδραση του Κρεμλίνου υπήρξε ψύχραιμη. Ο κ. Πούτιν χαρακτήρισε τις κυρώσεις «σοβαρές», υποστήριξε ότι δεν πρόκειται να έχουν «σημαντικές επιπτώσεις» στην οικονομία, αλλά φρόντισε να τονίσει πως εάν η Ρωσία δεχθεί επίθεση με πυραύλους Τόμαχοκ, «η αντίδραση θα είναι πολύ ισχυρή, εάν όχι συντριπτική». Αξιοσημείωτο ότι και το Πεκίνο, που θίγεται από τις κυρώσεις, αντέδρασε με προσοχή και μέτρο.

Οι ηγέτες των τριών μεγαλυτέρων πυρηνικών δυνάμεων του πλανήτη έχουν συναίσθηση της καταστροφικής δυνατότητος που διαθέτουν. Κάνουν προσεκτική επιλογή των λέξεων που χρησιμοποιούν. Το πρόβλημα για τον κ. Τραμπ είναι ο πολεμικός οίστρος που έχει συνεπάρει κάποιους από τους Ευρωπαίους συμμάχους της Ουάσιγκτον.

«Η δαιμονοποίηση του Βλαντιμίρ Πούτιν δεν συνιστά πολιτική, αλλά άλλοθι για την ανυπαρξία πολιτικής», έγραφε το 2014 ο Χένρι Κίσινγκερ. Ποιος όμως τον θυμάται στις μέρες μας. Ο πρόεδρος Τραμπ μοιάζει να συμφωνεί μαζί του ως προς το θέμα αυτό. Εξ ου και η διαφοροποίησή του από την πολιτική του προκατόχου του, Τζο Μπάιντεν, καθ’ όσον αφορά στο Ουκρανικό, δίχως η ανατρεπτική διάθεσή του να εξαντλείται αποκλειστικά στο θέμα αυτό.

Θα ήταν σφάλμα, ωστόσο, να σπεύσει να αναθεματίσει κάποιες από τις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης για την ιστορική αντιπαλότητά τους από τα χρόνια της τσαρικής Ρωσίας.

Διαρκούντος του Κριμαϊκού Πολέμου, ο λόρδος Πάλμερστον έγραφε το 1854 ότι το μέλλον της ειρήνης στην Ευρώπη εξαρτάτο από την απόσπαση έξι περιοχών της τσαρικής Ρωσίας. Η τότε βρετανική κυβέρνηση δεν ακολούθησε την προτροπή του. Σήμερα ο Πάλμερστον φαίνεται να είναι «επίκαιρος».

Τραυματική υπήρξε για τη Γαλλία η εκστρατεία του Ναπολέοντος Βοναπάρτη εναντίον της Ρωσίας το 1812, που οδήγησε στη συντριβή του. Οι Ρώσοι ονόμασαν τον Πόλεμο εκείνο Πατριωτικό. Το ίδιο και ο Στάλιν όταν οι γερμανικές στρατιές του Αδόλφου Χίτλερ επιτέθηκαν εναντίον της ΕΣΣΔ.

Η εχθρότητα των χωρών αυτών, όπως επίσης της Πολωνίας και των τριών κρατών της Βαλτικής προς τη Ρωσία του Πούτιν, είναι ιστορική και δεδομένη. Οχι όμως για τον προέδρο Τραμπ, που επιδιώκοντας να συγκροτήσει νέα αμερικανική παγκόσμια τάξη πραγμάτων, δημιουργεί σε αυτή τη φάση χάος «δημιουργικό». Ισως να έχουμε μπλέξει.