Αναρωτιέμαι πολλές φορές πώς ένιωθαν οι άνθρωποι που ζούσαν τις δικές μας ζωές τη δεκαετία του 1910 ή του 1930. Ενιωθαν την αβεβαιότητα και τον φόβο που νιώθουμε σήμερα καθώς αισθανόμαστε ότι τρίζουν τα θεμέλια πάνω στα οποία φτιάχτηκε η δυτική κανονικότητα στην οποία είχαμε συνηθίσει, ενδεχομένως και εθιστεί; Ή συνέχιζαν να περνούν καλά, να πιστεύουν ότι η επόμενη χρονιά θα είναι καλύτερη ή ίδια με τη φετινή; Είχαν γίνει μπλαζέ απέναντι στη βία, στον ακραίο διχασμό, στο τσαλαπάτημα κάθε δεδομένης αξίας; Ή τα δικαιολογούσαν όλα λέγοντας πως «εντάξει, είναι μία λογική φάση που περνάμε και όλα θα διορθωθούν και θα ισορροπήσουν όπως πριν»;