Να κάνεις παύση λέει η Μ. μόνο έτσι παίρνει ανάσα το μυαλό και τί πάει να πει παύση, μια βαθειά αναπνοή και το σώμα ακίνητο για λίγο, όσο για να κοιτάξω από το παράθυρο την σταγόνα της βροχής που κυλά πάνω στο φύλλο της βουκαμβίλιας και να ακούσω το γουργουρητό του γατιού που κυλιέται στο χαλί ευχαριστημένο από την ζεστασιά της σόμπας. Και μετά να αφεθώ στο σύννεφο που προχωρά αργά μέσα στην σκοτεινιά του ουρανού μέχρι να απαλαγεί από την μαυρίλα του και να νιώσω το νερό που τρέχει στην άσφαλτο σαν καθαρό ρυάκι ή καλύτερα να πω σαν εξιλέωση. Και κάπως έτσι να αγνοήσω το μυαλό που επιμένει να με παίρνει στο πριν ή ακόμα χειρότερα στο αδηγάφο μετά, ένα μετά το οποίο, όπως γράφει ο Βακαλόπουλος, δεν έχει καμμία σχέση με το παρόν, το παρόν είναι στην φτιαξιά του τρυφερό και ευαίσθητο και άφθαρτο, το μετά είναι αόριστο και απειλητικό, ροκανίζει το χρόνο και τα χρόνια μάταια, χωρίς ίχνος ταπεινότητας. Ούτε και με το μέλλον έχει σχέση, εκείνο είναι προιόν φαντασίας, το μετά στερείται φαντασίας, το μόνο που ξέρει να κάνει είναι αλυσοδένει την παρούσα στιγμή στο υπόγειο της μάταιης ύπαρξης του.

Ακόμα μια βαθειά ανάσα και η βροχή έχει ήδη δυναμώσει, την βλέπω να γυαλίζει τα κεραμίδια της στέγης και να τα καινουργιώνει και ύστερα ακούω τις φτερούγες των κόρακων που φέρνουν αντίσταση στον άνεμο καθώς πετούν όλα μαζι παρέα για κάποια κρυψώνα και σκέφτομαι πως όταν οι αισθήσεις είναι ασκημένες όπως ένα λαγωνικό-και ο μόνος τρόπος να ασκηθούν είναι μ’αυτές τις μικρές ή μεγάλες παύσεις- καθώς τις εξαπολύεις εκεί παρα έξω είναι ταγμένες να επιστρέψουν πίσω με ανεκτίμητα δώρα, διαφορετικά για τον καθένα και συνάμα όμοια, όπως κάθε αναπνοή αθανασίας ή όπως το λέει ο Ουίλιαμ Μπλέικ “το άπειρο στην παλάμη του χεριού σου”. Τί όμορφη που είναι η παλιά πόλη μέσα σ’αυτή την ησυχία της βροχής, ο ήχος των σταγόνων υποτάσσει τον καθημερινό θόρυβο και τον καθηλώνει στην παράφωνη ασημαντότητα του και οι πανύψηλες φοινικιές με πανοραμικό “βλέμμα” μοιάζουν να συνομιλούν μεταξύ τους πάνω από τα χαμηλά πλινθόκτιστα σπίτια για ό,τι έχει ολότελα χαθεί. Ένας-δύο πεζοί με τις ομπρέλες τους ανοιγμένες περνούν πότε-πότε από το κάδρο των ανοιχτών παραθύρων σαν αόρατες υπάρξεις που μόνο το νερό της βροχής βρίσκει τρόπο να τις κάνει ορατές, αφήνοντας τα αδέσποτα γατιά που από ώρα έχουν χωθεί κάτω από τα σταθμευμένα αυτοκίνητα να παρατηρούν το βηματισμό τους.

Ξαφνικά μια καμπάνα ακούγεται να παίζει πένθιμα, θυμάμαι την γιαγιά μου να λέει πως άν τυχόν βρέχει την μέρα της κηδείας σου πάει να πει πως είσαι καλοδεχούμενος στους ουρανους, υπήρξες άνθρωπος καλός και η ψυχή σου φεύγει ελαφριά, αυτό έλεγε, δεν έχω ιδέα αν ισχύει, μ’αρέσει όμως που η καμπάνα συνεργεί με την βροχή και με φέρνουν σ’αυτή την συνδεσιμότητα με ό,τι προυπήρξε και αναμφίβολα με εμπεριέχει. Η πρόγνωση είναι πως σήμερα θα βρέχει όλη μέρα, ο κόσμος μαλακώνει άραγε όταν βρέχει, ίσως και να συμβαίνει, αυτή η ησυχία δεν γίνεται να μην επενεργεί θεραπευτικά αφού σε καθαρίζει όπως τις απλωμένες μπουγάδες στις εσωτερικές αυλάδες και σε αφήνει με την προσμονή του ήλιου που όπως και να το δεις ισούται με ένα ξύπνημα, παρόμοιο με την παύση που λέγαμε πριν, βαθειά εισπνοή, το σώμα ακίνητο και κάποια λεπτά ησυχίας αρκούν για να φτάσει μια ανεξήγητη δόνηση στην ψυχή και να της δώσει θάρρος να σταθεί ολόκερη απέναντι στο απειλητικό μετά, υποδεικνύοντας του την αυθαιρεσία του. Ή για να το πω αλλιώς όσο βρέχει ο κόσμος μοιάζει να ισιώνει και να μπαίνει στην θέση του λες και σου κάνει ένα νόημα φιλικό μέσα από τους αιώνες. Μια εισπνοή ακόμα και αυτή την φορά κλείνω τα μάτια για ακούσω τις σταγόνες που φτάνουν βαθειά μέσα στο χώμα και βρέχουν τις πικρές ρίζες, αν αυτές ξεδιψάσουν μπορεί να αντέξει η αθωότητα στις μέρες μας σκέφτομαι και μένω στην σιωπή.